نگاهی کوتاه به زندگی شهید مصطفی ابلوچ

شهید مصطفی ابلوچ در روز بيست و نهم ارديبهشت ماه سال 1342 در شهرستان آبادان ديده به جهان گشود. پدرش خميس، در شركت نفت كار مي کرد.

در کودکی برای کسب  علم و دانش به مدرسه رفت و تا پايان دوره متوسطه در رشته تجربي درس خواند و ديپلم گرفت.

این دلیرمرد خوزستانی در سال های نخست حمله بعثیون به خاک ایران به عنوان بسيجي در جبهه حضور يافت و به نبرد با دشمن پرداخت.

پس از حضور در جبهه در روز هفتم آذر ماه سال 1361 در زبيدات عراق بر اثر اصابت تركش به سر، به شهادت رسید و نام خود را در زمره 23 هزار شهید گلگون کفن استان خوزستان ثبت کرد.

 پس از شهادت پیکر پاک و مطهر شهید مصطفی ابلوچ از خاک جبهه به زادگاهش انتقال یافت و با حضور اقشار مختلف مردم، جمعی از خانواده های شهدا و جوانان خوزستانی تشییع شد.

شهید مصطفی ابلوچ در سن 19 سالگی شهد شیرین شهادت را نوشید و پیکر پاکش بنابر وصیت او در کنار دیگر شهیدان در گلزار شهدای ابادان آرام گرفت.

شهید مصطفی ابلوچ در وصیت نامه اش نوشت: خداوندا خودت خوب می دانى که تنها آرزوى من این است که در بستر نمیرم و تنها در راه تو که همانا راه سعادت و خوشبختى من مى باشد، مى خواهم شهید شوم.

پروردگارا نمى دانم که چقدر از من راضى هستى ولى اگر در آن دنیا چهارده معصوم مرا شفاعت نمى کنند و خداوندا مرا نمى بخشى، جان مرا نگیر بلکه زمانى جان مرا بگیر که بتوانم در روز قیامت پاسخگویى سربلند نزد تو و رسول تو باشم.

پروردگارا تو را می پرستم و تنها از تو کمک مى گیرم و تنها از تو طلب آمرزش مى کنم زیرا تو منشاء تمام خوبی ها و پاکی ها و مهربانترین مهربانان هستى. پس خداوندا مرا ببخش که قبلا نتوانستم در راه تو آن چنان قدم بردارم که تو را خشنود کنم.

شهید مصطفی ابلوچ

وصیت نامه شهید مصطفی ابلوچ

بسمه تعالى

ولا تحسبن الذین قتلوافى سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون.

گمان مبرید آنان که در راه خدا شهید مى شوند مرده اند، خیر، آنها زندگانى هستند نزد پروردگارشان و منعم به انعامات او .

با سلام و درود فراوان بر رهبر کبیر انقلاب اسلامى امام خمینى و با سلام بر تمام شهیدان راه حق و حقیقت و با سلام بر تمام امت قهرمان پرور ایران، اول اینکه از خداى بزرگ مى خواهم که اگر در راه او جهاد کردم و در راه او شهید گشتم این خونى که از من بر زمین ریخته مى شود قبول کند و تمام گناهانم را ببخشد، خداوند بزرگى که این همه بر ما منت گذاشت و نعمت هاى فراوانى بر امت مسلمان ما نازل کرد و روح الهى خودش را در کالبد این امت دمید.

خداوندا خودت خوب می دانى که تنها آرزوى من این است که در بستر نمیرم و تنها در راه تو که همانا راه سعادت و خوشبختى من مى باشد، مى خواهم شهید شوم.

پروردگارا نمى دانم که چقدر از من راضى هستى ولى اگر در آن دنیا چهارده معصوم(ع) مرا شفاعت نمى کنند و خداوندا مرا نمى بخشى، جان مرا نگیر بلکه زمانى جان مرا بگیر که بتوانم در روز قیامت پاسخگو یى سربلند نزد تو و رسول تو باشم.

پروردگارا تو را می پرستم و تنها از تو کمک مى گیرم و تنها از تو طلب آمرزش مى کنم زیرا تو منشاء تمام خوبی ها و پاکی ها و مهربان ترین مهربانان هستى. پس خداوندا مرا ببخش که قبلا نتوانستم در راه تو آنچنان قدم بردارم که تو را خشنود کنم.

از این به بعد زبانم را به ذکر تو و قلبم را به یاد تو و قدم هایم را در راه تو اخلاص می کنم و از تو مى خواهم که مرا یارى کنى همچنان که قبلا مرا یارى کردى پس پروردگارا مرا ببخش که این بدن بیمار و رنجور من تحمل عذاب الهى تو را ندارد. پس اى کسانی که هنوز ایمان نیاورده اید و در راه خدا قدم بر نداشته اید بیایید و توبه کنید که خداوند بسیار مهربان و توبه پذیر است.

سخنى دیگر با پدر و مادر عزیزم دارم که اگر مقام شهادت نصیب من شد از آنها می خواهم که خداوند را شکر کنند و ناراحت نباشند که مرا از دست داده اند. زیرا من امانتى بودم که براى مدت زمانى در نزد شماها بودم و الان باید به صاحب اصلى خود که همان خداوند بزرگ مى باشد برگردم و اگر بر سر خاک من آمدید و خواستید گریه کنید، مادر امام حسین (ع) را بیاد آورید که چگونه خود و بچه هایش را در راه خدا و دین و قرآن فدا کرد.

ما هم این بار باید حسین(ع) زمان را که همان رهبر بزرگ انقلاب امام خمینى مى باشد، یاری دهیم؛ زیرا او بود که ما را از بى تفاوتى درآورد. او بود که با رهبری هاى پیامبرگونه اش ما را از زیر یوغ استعمار خارج ساخت و فرهنگ اصلى خودمان را که انسان ساز است به ما برگرداند.

از تمام خانواده ام و تمام آشنایان و دوستان و همسنگرانم در مساجد مى خواهم که امام را تنها نگذارند و روحانیت را همواره یارى دهند زیرا که تنها گذاشتن روحانیت یعنى تنها گذاشتن اسلام و این جا است که مورد غضب الهى قرار خواهیم گرفت و تمام رهنمودهاى آنها را سر لوحه زندگى خود قرار دهند تا از راه خدا و دین منحرف نشوند.

و از تمام برادران همسنگر خود در مسجد مى خواهم که براى من ناراحت نباشند و اگر مى خواهند روح مرا شاد کنند اسلحه مرا که بر روى زمین افتاده است برگیرند و با گام هاى استوار و محکم در راه خدا قدم بردارند و همواره قلب دشمن اسلام و دین را نشانه بگیرند.

در خاتمه از تمام کسانى که مرا مى شنا ختند، میخواهم که مرا ببخشند و همیشه بعد از نماز امام را دعا کنند.

ان الجهاد باب من ابواب الجنه فتحه الله لخاصه اولیائه.

همانا جهاد درى است از درهاى بهشت. درى است که خداوند این در بهشتى را روى همه کس نگشوده است.

(در ضمن مرا در آبادان به خاک بسپارید)

(والسلام)